தமிழ் பேசுகிறவன் தமிழன்!!!!

உலகத் தமிழ்ச் செம்மொழி மாநாட்டில் நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானங்களின் மீது மேற்கொள்ள வேண்டிய நடவடிக்கைகள் குறித்து விவாதித்த அமைச்சரவைக் கூட்டத்தில், வெளிநாடு வாழ் தமிழர்களின் நலன் காக்க ஒரு துறையை ஏற்படுத்த வேண்டும் என்ற கருத்தும் முன்வைக்கப்பட்டுள்ளது என்பது மகிழ்ச்சி தரும் செய்தியாக இருக்கிறது.
மாநாட்டில்கூட, கடல் கடந்து வாழும் தமிழர்கள் பற்றிய கலந்துரையரங்கம் நடைபெற்றது. அதில் பங்கு கொண்டு பேசியவர்கள் வெளிநாடு வாழ் தமிழர்கள் எதிர்கொள்ளும் பிரச்னை, அடையாளச் சிக்கல், தமிழ் கற்பதில் அடையும் இடையூறுகள் என்று பல்வேறு விஷயங்களைக் குறிப்பிட்டனர். இதே பொருண்மையில் ஆய்வரங்கமும் நடைபெற்றது. அதன் தொடர்ச்சியாக தற்போது அமைச்சரவைக் கூட்டத்திலும் வெளிநாடு வாழ் தமிழர்களின் நலனுக்காக ஒரு தனித் துறையை தமிழக அரசு உருவாக்க வேண்டும் என்ற கருத்து எழுந்திருக்கிறது. இது பாராட்டுக்குரிய, வரவேற்கத்தக்கது.
ஏற்கெனவே, கேரளத்தவர் நலன் காக்கும் துறை, கேரள மாநிலத்தில் இருக்கிறது என்றும், அதன் அடிப்படையில் தமிழர் நலன் காக்கும் துறையை அமைக்கலாம் என்றும் விவாதிக்கப்பட்டுள்ளதாகத் தெரிகிறது.
இந்த விஷயத்தில் கேரள மாநிலத்தை நாம் கடைப்பிடிக்க வேண்டுமா என்பதை சற்று சிந்திக்க வேண்டும். அவர்களைப் போலவே நாம் சிந்திப்போமேயானால், இந்தியக் குடிமகன்களாக இருக்கும் தமிழர்கள் என்கிற அடையாளச் சிக்கலுக்குள் மாட்டிக் கொண்டு, மற்ற தமிழர்களுக்கு உதவ முடியாத நிலையை நாமே உருவாக்கிக் கொள்வதாக ஆகிவிடும்.
தமிழ்நாட்டைப் பொறுத்தவரை இலங்கைத் தமிழர் நலனையும் கருத்தில் கொள்ளாமல் வெளிநாடு வாழ் தமிழர்கள் என்று தனியாகப் பிரித்து, பிளவுபடுத்திப் பார்க்க முடியாது என்கிற நிலைமை உள்ளதைக் கருத்தில்கொள்ளும்போது, இந்தியக் குடிமகனாகிய தமிழன் என்கிற நிபந்தனை சரிப்பட்டுவரும் என்று தோன்றவில்லை.
வெளிநாடுகளில் வாழும் இந்தியக் குடிமகன் அல்லாத தமிழர்களுக்காக ராஜீய ரீதியிலான நடவடிக்கைகள் மேற்கொள்வதில் இந்திய அரசுக்கு சிக்கல்கள் எழும் என்பது உண்மையாக இருக்கலாம். ஆனால், தமிழக அரசு, தான் ஏற்படுத்தவுள்ள வெளிநாடு வாழ் தமிழர் நலன் காக்கும் துறைக்கு, இந்தியக் குடியுரிமை என்ற நிபந்தனைகள் தேவையற்றது என்பது மட்டுமல்ல, அத்தகைய நிபந்தனை தமிழர் நலனுக்கே எதிராகவும் மாறிவிடும் ஆபத்து உள்ளதையும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.
இலங்கைப் பிரச்னையில் புலம் பெயர்ந்த தமிழர்கள் பல லட்சம் பேர் உள்ளனர். உலகம் முழுவதும் பல நாடுகளிலும் தஞ்சமடைந்து வாழ்கின்றனர். தமிழகத்துக்கு அகதிகளாக வந்து, 115 முகாம்களில் 73,572 பேரும், பெயர் பதிவு செய்துகொண்டு முகாமுக்கு வெளியே 30,000 பேரும் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கின்றனர். இந்தியாவில் அகதிகளாக உள்ள இலங்கைத் தமிழர்களுக்கு இந்தியக் குடியுரிமை பெற்றுத் தரப்படும் என்று, காஞ்சிபுரத்தில் நடைபெற்ற அண்ணா நூற்றாண்டு நிறைவு விழாவில் தமிழக முதல்வர் கருணாநிதி தெரிவித்திருந்தார். ஆனால் இதுவரை அந்தக் கோரிக்கைக்கு மத்திய அரசு எத்தகைய முடிவை எடுத்துள்ளது என்பது தெரியவில்லை.
மேலும், தமிழகத் தமிழர்களும்கூட, வெளிநாட்டில் வேலை கிடைத்துச் சென்ற பின்னர் பல்வேறு காரணங்களுக்காக அந்நாட்டின் குடிமகன்களாக மாற வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது என்பதையும், ஆகவே அவர்கள் தற்போது இந்திய குடிமகன்களாக இல்லாமல் வெளிநாடு வாழ் தமிழர்களாகவே இருக்கிறார்கள் என்பதையும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. இந்தியக் குடிமகன் இல்லை என்பதாலேயே அவர்களைத் தமிழர்கள் அல்லர் என்று சொல்லிவிட முடியுமா? உதாரணமாக, அண்மையில் நோபல் பரிசு பெற்ற வெங்கட்ராமன் ராமகிருஷ்ணனை, அவர் தான் சிதம்பரத்தில் 3 வயது வரைதான் வாழ்ந்தேன் என்று கூறினாலும்கூட, நாம் தமிழராகத்தானே பார்க்கிறோம். அவரை இந்தியராகக் கருதி "பத்மவிபூஷண்' விருது வழங்கப்படுகிறது. தமிழராகக் கருதி தமிழ்நாட்டுக்கு அழைத்து பாராட்டுகள் அளிக்கப்படுகிறது.
இதேபோன்றுதான், எந்த நாட்டில் வாழ்கின்ற, எத்தகைய தமிழராக இருந்தாலும், அவர் எந்த நாட்டின் குடியுரிமை பெற்ற தமிழராக இருந்தாலும், தமிழர் என்கிற அடையாளம் உள்ளவரை அவர் நலனில் தமிழகமும் அக்கறை காட்டும் என்கின்ற விதமாக, தற்போது ஆலோசிக்கப்படும் வெளிநாடு வாழ் தமிழர் நலத் துறை அமைய வேண்டும்.
அவர்கள் இந்தியக் குடிமகன் இல்லை என்றாலும்கூட, தமிழர் என்ற முறையில் உதவிக் கரம் நீட்ட தமிழக அரசுக்கு உரிமை உள்ளது. இந்திய அரசின் ராஜீய உறவுகள் வேறு, தமிழக அரசின் தமிழர் நலன் காக்கும் துறை வேறு என்பதைப் புரிந்துகொண்டால் இதில் யாருக்கும் கருத்து வேறுபாடு ஏற்படாது. ஒருமுறை, கர்நாடகத்தில் தமிழர் மீதான தாக்குதல் நடந்துகொண்டிருந்தபோது, தமிழக முதல்வர் கருணாநிதியிடம் ஒரு கேள்வி கேட்கப்பட்டது. "நடிகர் ரஜினிகாந்த் தமிழரா?' இக்கேள்விக்கு முதல்வர் அளித்த பதில்: "தமிழ் பேசுகிறவர் தமிழர்!'

ஏட்டுச் சுரைக்காய் கறிக்கு உதவா

ஏட்டுச் சுரைக்காய் கறிக்கு உதவாது' என்று கிராமங்களில் பழமொழி சொல்வார்கள். அந்தச் சொலவடை எதற்குப் பொருந்துமோ இல்லையோ, நமது மத்திய ஆட்சியாளர்களுக்குப் பொருந்தும். பல பொருளாதார மேதைகள் (பேராசிரியர்கள்?) நம்முடைய தேசத்தின் நிதி நிலைமையைக் கண்காணிப்பதாலோ என்னவோ, பல அடிப்படை நடைமுறை உண்மைகளையும் தேவைகளையும் தெரிந்து கொள்ளாமல் தொடர்ந்து தவறான முடிவுகளை மட்டுமே எடுக்கிறார்கள் என்று தோன்றுகிறது.
சர்வதேசச் சந்தையில் கச்சா எண்ணெய் விலை கட்டுக்கடங்காமல் அதிகரித்தது என்பதைக் காரணம் காட்டிக் கடந்த ஆண்டு பெட்ரோல், டீசல் விலையைக் கணக்கு வழக்கில்லாமல் உயர்த்தியவர்கள், சர்வதேசச் சந்தையில் கச்சா எண்ணெய் விலை சரிந்து ஏறத்தாழ பழைய நிலைமைக்கு வந்தபோது, அதே அளவுக்கு விலையைக் குறைத்தார்களா என்றால் இல்லை. ஏதோ பெயருக்குக் குறைத்தார்கள். அதிக லாபத்தை நமது எண்ணெய் விற்பனை நிறுவனங்கள் அள்ளிக் குவித்தன.
இப்போது சர்வதேசச் சந்தையைக் காரணம் காட்டி மீண்டும் ஒரு முறை பெட்ரோல், டீசல், மண்ணெண்ணெய் மற்றும் சமையல் எரிவாயுவின் விலையைக் கணிசமாக உயர்த்தியிருக்கிறது மத்திய அரசு. இது போதாது என்று, பெட்ரோல் விலை மீது இருந்த கட்டுப்பாடுகளை முற்றிலுமாக அகற்றி, இனி விலை நிர்ணயம் சர்வதேசச் சந்தையையும், எண்ணெய் விற்பனை நிறுவனங்களையும் சார்ந்து இருக்கும் என்று தீர்மானித்திருக்கிறது.
மேலெழுந்தவாரியாகப் பார்த்தால், இதில் தவறில்லாததுபோலத் தோன்றும். அரசு நிறுவனங்கள் நஷ்டத்தில் இயங்குவதால் மக்களின் வரிப்பணம்தானே வீணாகிறது என்கிற போலி வாதம் முன் வைக்கப்பட்டு ஏதோ புத்திசாலித்தனமாக நிதி நிர்வாகம் நடத்தப்படுவது போன்ற ஒரு மாயத் தோற்றத்தை ஏற்படுத்த முயற்சிக்கிறது மத்திய அரசு. உண்மை நிலை அதற்கு நேர் எதிரானது.
பெட்ரோலியப் பொருள்களின் உள்நாட்டு விற்பனை விலை கட்டுப்படுத்தப்பட்டு, சர்வதேசச் சந்தையில் விலை உயரும்போது, பெட்ரோலிய விற்பனை நிலையங்கள் நஷ்டமடைகின்றன என்பதுதான் அரசு முன்வைக்கும் வாதம். ஆனால், இந்த விலையேற்றத்தால் இந்த நிறுவனங்களின் ஒட்டுமொத்த லாபம் பாதிக்கப்பட்டு அவை நஷ்டத்தில் மூழ்குகிறதா என்றால் இல்லை.
பெட்ரோல், டீசல், மண்ணெண்ணெய், சமையல் எரிவாயு போன்ற பொருள்கள் மட்டும்தான் கட்டுப்படுத்தப்பட்ட விலையில் விற்கப்படுகின்றன. இந்த நிறுவனங்களின் என்ஜின் எண்ணெய் போன்ற ஏனைய பொருள்களுக்கு எந்தவித விலைக் கட்டுப்பாடுகளும் கிடையாது. ஆகவே, அவற்றிலிருந்து கிடைக்கும் அதீத லாபம், ஏனைய விலை கட்டுப்படுத்தப்பட்ட பெட்ரோலியப் பொருள்களின் விலை வித்தியாசத்தால் ஏற்படும் நஷ்டத்தை ஓரளவு சரிகட்டி விடுகின்றன. லாபத்தில் சிறிது நஷ்டம் ஏற்படுமே தவிர, நிறுவனமே நஷ்டத்தில் தள்ளப்பட்டுவிடும் அபாயம் கிடையாது என்பதை கடந்த நாற்பது ஆண்டு கால அனுபவம் உறுதி செய்கிறது.
பிறகு ஏன் இந்த திடீர் விலை உயர்வு? இப்படி ஒரு முடிவை நமது மத்திய அரசு எடுக்க வேண்டிய அவசியம்தான் என்ன? இருக்கிறது. பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன்புவரை, பெட்ரோலியப் பொருள்களின் தயாரிப்பு மற்றும் விற்பனையில் அரசு நிறுவனங்களான இந்தியன் ஆயில், ஹிந்துஸ்தான் பெட்ரோலியம், பாரத் பெட்ரோலியம் கம்பெனி, இந்தோ பர்மா பெட்ரோலியம் கம்பெனி ஆகியவை மட்டுமே அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தன. அப்போது, சர்வதேசக் கச்சா எண்ணெய் விலை உயர்வால் ஏற்படும் நஷ்டத்தையோ, லாபத்தில் குறைவு ஏற்பட்டாலோ, பணக்காரர்கள் மீது சுமத்தப்படும் வரிகள் மூலம் ஈடுகட்ட முடிந்தது.
மேலும், அரசுத்துறை பெட்ரோலிய நிறுவனங்கள், என்ஜின் எண்ணெய் போன்ற ஏனைய பொருள்களின் விற்பனையில் கிடைக்கும் லாபத்தால் தங்கள் நஷ்டத்தை ஈடுகட்டி வந்தன. இப்போது, ரிலையன்ஸ், எஸ்ஸôர் போன்ற தனியார் நிறுவனங்கள் பெட்ரோலிய விநியோகத்திலும், எண்ணெய் சுத்திகரிப்பிலும் அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். இவர்களுக்குத் தங்களது நஷ்டத்தை ஈடுகட்ட, அல்ல அல்ல, லாபத்தில் ஏற்படும் குறைவை சரிகட்ட அரசு உதவாமல் இருந்தால் தகுமா? இந்தத் தனியார் நிறுவனங்கள் தங்களது லாபம் குறைந்தால் அதை நஷ்டம் என்று கூறிக் கூக்குரலிடுவார்கள் என்றுகூடத் தெரியாத, அல்லது தெரிந்தும் தெரியாதவர்கள் போல நடிப்பவர்கள் நமது இன்றைய ஆட்சியாளர்கள் என்றுதான் கூறத் தோன்றுகிறது.
ஒருபுறம், கணக்கு வழக்கில்லாமல் தனியார் வாகன உற்பத்தி நிறுவனங்களை எந்தக் கட்டுப்பாடும் இல்லாமல் நாளுக்கொரு மாடல் பொழுதுக்கொரு புதிய ரக வாகனம் என்று தயாரித்து விற்பனை செய்ய அனுமதிக்கிறது அரசு. அந்த நிறுவனங்களின் விற்பனையை உறுதிப்படுத்த வங்கிகளைக் கடனை வாரி வழங்கச் செய்து, மத்தியதரக் குடும்பங்களைக் கடனாளியாக்கித் தவிக்க வைக்கிறது.
இன்னொரு புறம், பெட்ரோல், டீசல், மண்ணெண்ணெய், சமையல் எரிவாயு என்று எதையும் விட்டு வைக்காமல் விலையை அதிகரித்த வண்ணம் இருக்கிறது. பொதுப் போக்குவரத்தையாவது அதிகரித்துக் குறைந்த கட்டணத்தில் பஸ்களும், மெட்ரோ ரயில்களும் இயக்கப்படுகின்றனவா என்றால் கிடையாது. வாங்கும் சம்பளத்தின் கணிசமான பகுதியை வாகன கடனுக்கான தவணைத் தொகையையும், வட்டியையும் அடைப்பது போதாது என்று பெட்ரோலுக்கும், டீசலுக்கும் செலவு செய்து விட்டு, வயிற்றில் ஈரத் துண்டைப் போட்டுக் கொண்டு காலம் கழிக்க வேண்டிய கதிக்கு நடுத்தர வகுப்பு இந்தியனைத் தள்ளியிருக்கிறார்களே, இதுதான் இவர்கள் படித்த பொருளாதாரம் முன் வைக்கும் தீர்வா?
தனியார் நிறுவனங்களின் லாபம் குறைந்துவிடாமல் பாதுகாக்கப் பொதுமக்கள் தலையில் பாரத்தை சுமக்க வைப்பது என்ன புத்திசாலித்தனம்? இதனால் ஏற்பட இருக்கும் தொடர் விளைவான விலைவாசி உயர்வு, சராசரி இந்தியரின் வாழ்க்கையை மேலும் கடினமாக்கப் போகிறதே, அதைப் பற்றி அரசின் பொருளாதார மேதைகளுக்குக் கவலையே கிடையாதா?
என்ன அரசோ? என்ன ஆட்சியோ? என்ன நிர்வாகமோ? கோபம் வருகிறது...!