(படித்ததில் பிடித்தது) - எமர்ஜென்ஸி - ஜே.பி.யின் ஜெயில் வாசம் - கட்டுரை எழுதியவர் ஜெயக்குமார் ஸ்ரீனிவாசன்

தமிழ் புத்தக பதிப்பில் ஒரு புரட்சியையே ஏற்படுத்தியது கிழக்குப் பதிப்பகம் எனலாம். நாம் யாரைப் பற்றியெல்லாம் தெரிந்துகொள்ள ஆசைப்படுகிறோமோ அவர்களைப் பற்றிய புத்தகம் நிச்சயம் கிழக்கில் இருந்து வெளிவந்திருக்கும்.

உலக அரங்கில் நமக்குத் தெரிந்த கிட்டத்தட்ட எல்லாத் தலைவர்களைப் பற்றியும் ஒரு புத்தகமாவது கிழக்கு வெளியிட்டிருக்கிறது என நிச்சயமாகச் சொல்லலாம். அதேபோல பல வலைப்பதிவர்களை எழுத்தாளர்களாக்கியதில் கிழக்குக்கு மிக முக்கிய பங்குண்டு.

தலைவர்கள் வரிசையில் இந்தியாவின் இரண்டாம் மஹாத்மா திரு ஜெயப்பிரகாஷ் நாராயண்னின் ஜெயில் வாசத்தின் நேரடி வர்ணனை இப்புத்தகம்.

இந்தியாவில் காந்தி, நேரு பரம்பரையைச் சேர்ந்தவர்கள் தவிர மற்றவர்களெல்லாம் இருட்டடிப்புச் செய்யப்பட வேண்டியவர்களே என்ற உயர்ந்த கொள்கையாலும், இந்திராவை எதிர்த்து அவரது கொடுங்கோலாட்சியிலிருந்து நாட்டை மீண்டும் ஜனநாயகப் பாதைக்கு திருப்பிவிட்டதாலும் வேண்டுமென்றே மக்களின் நினைவிலிருந்து வலுக்கட்டாயமாக அகற்றப்பட்டவர் ஜெ.பி என்ற ஜெயப்பிரகாஷ் நாராயண்.

நிகழ்வு -1

அரசியல்வாதி ஜெயலலிதாவுக்கு எதிரான தீர்ப்பு.. விளைவு 3 அப்பாவி மாணவிகள் உயிரோடு கொளுத்தப்படுகிறார்கள்.

நிகழ்வு -2

அரசியல்வாதி கருணாநிதி குடும்பத்தில் யாருக்கு செல்வாக்கு அதிகம் என ஒரு விஷமத்தனமான வாக்கெடுப்பு.. விளைவு மூவர் உயிரோடு கொளுத்தப்படுகிறார்கள். அதுவும் ஒரு பத்திரிக்கை அலுவலகத்தில் வேலை செய்வோர்.

ஆட்சியில் இருப்பவர்களின் அடிவருடிகளாலும், ஆட்சியில் இருப்பவர்களது உறவினர்களாலும் செய்யப்பட்டது மேற்சொன்ன முதல் மற்றும் இரண்டாம் வன்முறைகள்.

அதேசமயம்,

இந்தியாவில், குறிப்பாய் வட மாநிலங்களில் மக்கள் இயக்கம் என்ற அவரது இயக்கத்தினால் பயனடைந்த மக்களின் செல்வாக்கு அதிகம் பெற்ற ஒரே தலைவர், திரு.ஜெயப்பிரகாஷ் நாராயண். இந்திராவின் தேர்தல் முறைகேடுகளையும், அதிகார துஷ்பிரயோகத்தையும் கடுமையாக எதிர்த்த இவரை இந்திரா அவசரச் சட்டம் மூலம் ( மிசா) நாட்டின் முதல் எதிரி என முத்திரை குத்தி சண்டிகரில் சிறையில் அடைத்தார். ஜெ.பி நினைத்திருந்தால் மக்கள் புரட்சி ஏற்படுத்தி இருக்க முடியும். இந்தியாவில் ஆட்சியைக் கூட கைப்பற்ற எல்லா முகாந்திரங்களும், வாய்ப்புகளும் இருந்தன. ஆனால் அவற்றையெல்லம் பற்றி நினைக்காமல், நாட்டை எப்படி இக்கட்டிலிருந்து வெளிக்கொணர்வது என்பதைப் பற்றியும் அதை அஹிம்சா வழியிலும் செய்து முடித்தவர் ஜெ.பி எனப்படும் ஜெயப்பிரகாஷ் நாராயண்.




ஜனநாயகமே இந்தியாவின் வளர்ச்சிக்கு வழி என உண்மையாய் உணர்ந்து அதை அடைய இரண்டாம் சுதந்திரப் போராட்டத்தை துவக்கி அதில் வெற்றியும் கண்டார்.

திரு. எம்.ஜி.தேவசகாயம் என்பவர் ஆங்கிலத்தில் எழுதிய JP in Jail என்ற புத்தகத்தை ஜெ.ராம்கி என்பவர் தமிழில் மொழி பெயர்த்துள்ளார். சாதாரனமாக மொழி பெயர்க்கப்பட்ட கட்டுரைகள், புத்தகங்களை படிக்க நேரும்போதெல்லாம் ஒரு வித பயத்துடனேயே படிக்க வேண்டியிருக்கும். மூலஆசிரியர் சொல்லவந்ததில் தனது குறிப்பையும் சேர்த்து எழுதுதல் மொழிபெயர்ப்பாளர்களின் வழக்கம். அல்லது அவர்களுக்குத் தெரிந்தது போல மொழிபெயர்த்து மூலத்தை வாசிக்க வாய்ப்பு கிடைக்காதவர்களுக்கு மூலப் புத்தகத்தையே தவறாக நினைக்கும் அளவு மொழிபெயர்த்து விடுவது.

ஆனால் இந்தப் புத்தகத்தை தேவசகாயம் படித்தால்கூட தான் ஆங்கிலத்தில் சொல்லியிருப்பதை தமிழில் இவ்வளவு அழகாக தடையின்றியும், தெளிவாகவும் மொழிபெயர்த்திருப்பதை நினைத்து பெருமைப் பட்டிருப்பார்.

அவ்வளவு சீரான மொழிபெயர்ப்பு. உண்மையைச் சொன்னால் மொழிபெயர்ப்பு என்பதை புத்தக அட்டையில் பார்த்துதான் நாம் கண்டுகொள்ள முடியும். அவ்வளவு தெளிவான மொழிபெயர்ப்பு, தேவசகாயமே நேரடியாக தமிழில் எழுதியதுபோல.

இன்றைய தலைமுறைக் குழந்தைகளுக்கு எமர்ஜென்ஸி என்ற ஒன்றைப் பற்றி தெரிந்திருக்குமா என்று எனக்கு சந்தேகமாயிருக்கிறது. சுதந்திரம் குறித்தாவது அவ்வப்போது தமிழ் தொலைக்காட்சிகளில் முதல் முறையாக வெளியாகும் திரைப்படங்கள் உடன் சேர்ந்து இதைப்பற்றி கொஞ்சமாவது அறிந்திருப்பர். ஆனால் எமர்ஜென்ஸி குறித்து ஏதும் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. நமது குழந்தைகளுக்கு அவசியம் எமெர்ஜென்ஸி குறித்தும், ஜெ.பி என்ற உன்னத மனிதர் குறித்தும் அவசியம் சொல்லித்தர வேண்டும். நமது நாடு பிரிட்டிஷாரிடமிருந்து முதலிலும், பின்னர் காங்கிரஸ் கட்சியிடமிருந்து இரண்டாம் முறையும் விடுதலை அடைந்தது என்ற உண்மை அவர்களுக்குத் தெரிந்திருக்க வேண்டும்..

முதல் சுதந்திரம் பெற உழைத்த காங்கிரஸ் கட்சியினரே இரண்டாம் அடக்குமுறைக்கு காரணமாகிவிட்டது காலத்தால் அழியாத கறை. படிப்பறிவற்ற மக்களை ஏமாற்றிதான் இன்றுவரை நாட்டிற்கு சுதந்திரம் வாங்கிக் கொடுத்த கட்சி என சொல்லி காங்கிரஸால் வாக்குகள் வாங்க முடிகிறது. இன்றைக்கு காங்கிரஸ் கட்சியின் தலைவர் இத்தாலியில் பிறந்து வேண்டா வெறுப்பாக இந்தியக் குடியுரிமை வாங்கிய சோனியா. நேரு பரம்பரையினர் காந்தி என்ற குடும்பப் பெயரை அடைமொழியாக வைத்துக் கொண்டு செய்யும் அநியாயங்களை நாடறியும்.ஆனால் சுதந்திரத்திற்காக உழைத்த காங்கிரஸுக்கும், சுதந்திரத்திற்குப் பின்னர் இருக்கும் காங்கிரஸுக்கும் எந்த சம்பந்தமும் கிடையாது என்பதை நமது அடுத்த தலைமுறைக்குச் சொல்லித்தர வேண்டும்.

இப்படி மக்களை ஏமாற்றிப் பிழைக்க விரும்பாத, இப்படிப் பிழைப்பதையே கேவலமாக நினைத்த ஜெயப்பிரகாஷ் நாராயண்னின் சிறை வாழ்க்கையின் தினசரிக் குறிப்பே இப்புத்தகம். ஜெ.பியை கண்கானிக்க அரசாங்கத்தால் நியமிக்கப்பட்ட தமிழகத்தைச் சேர்ந்த அரசுஅதிகாரியின் நேரடி வர்ணனையாக இப்புத்தகம் இருப்பதால் நம்பகத் தன்மைக்கு குறைவில்லை.

எந்த இடத்திலும் ஜெ.பியைப் பற்றிய வாணளாவிய புகழாரங்களோ, அல்லது அவரை மஹாத்மா என்று சொல்லவைப்பதற்காக சேர்க்கப்பட்ட மசாலாவோ ஏதுமின்றி உள்ளதை உள்ளபடியும், நடந்ததை நடந்தபடியும் சொல்கிறது.

ஜெயப்பிரகாஷ் நாராயணின் பெருந்தன்மையும், அக்காலத்திய அரசியல்வாதிகளின் நாகரீகமும் புத்தகத்தில் தெளிவாக சொல்லப்பட்டுள்ளது.

நாட்டிற்காக, நாடு ஜனநாயகத் தன்மைக்கு திரும்புவதற்காக தனது மக்கள் இயக்கத்தையே முடக்க ஒப்புக்கொண்டு வெள்ளத்தால் பாதிக்கப்பட்ட பிஹார் மாநில மக்களுக்கு உதவ முன்வருகிறார் ஜெ.பி. இயக்கமா, மக்களா என வரும்போது மக்களையே தேர்கிறார் ஜெ.பி.

தனது கொள்கைக்கு நேர் மாறான ஜனசங்கத்தைச் சேர்ந்த அடல் பிஹாரி வாஜ்பாய் அவர்களிடம் உதவி கேட்க ஜெ.பியால் முடிகிறது. தாய்நாட்டிற்கு முன்னால் வேறு எதுவும் பெரியதில்லை என ஜெ.பியின் வேண்டுகோளுக்கு செவி சாய்க்கிறார் வாஜ்பாய்




நாடு அடிமைத்தனத்தை விரும்பி ஏற்றுக்கொள்வதையும், குனியுங்கள் எனச் சொன்னால் தரையில் புரளக்கூடிய அளவு முதுகெலும்பில்லாத மக்களையும், எதிர்க்கட்சியினரயும் நினைத்து வருந்துகிறார் ஜெ.பி. ஆனால் மக்களை சோற்றால் அடித்த பிண்டங்கள் என்றெல்லாம் சபிக்காமல் மாற்றத்திற்காக காத்திருக்கும் பக்குவமும், பொறுமையும் அவருக்கு இருப்பதை நாம் உணர முடிகிறது.

ஒரு நாட்டின் ஜனநாயகத் தன்மை அதன் மக்களால்தான் காக்கப்பட முடியும். ஆனால் அவர்களோ எமர்ஜென்ஸியை ஊழல் நிறைந்த ஆட்சிக்கு மாற்றாக நினைக்கத் தலைப்பட்டு விட்டனர். இந்திராவின் ரகசிய திட்டங்கள் பற்றியோ, அவரது மோசமான மகனான சஞ்சய் காந்தி மற்றும் அவரது நண்பர்கள்தான் இந்தியாவை மறைமுகமாக ஆள்வது என்பதைப் பற்றியோ அறியாமல் இருப்பதை நினைத்து வருதுகிறார். ஜெ.பியோ அதற்காக மனம் தளராமல் நாட்டு மக்கள் இது ஒரு பொய்த்தோற்றம் என உணர்ந்து இந்திராவுக்கு எதிராக திரள்வார்கள் என நம்புகிறார்.

கைதியாய் இருந்த சூழலில் ஒருமுறைகூட ”நான் யார் தெரியுமா?” என தனக்கு பாதுகாப்பிற்கு இருக்கும் அதிகாரிகளை மிரட்டாமல் பண்புடன் நடந்துகொண்டிருக்கிறார். அவர் சிறையில் கேட்ட அதிகபட்ச வசதி காலார நடக்க இடம் வேண்டும் என்பதுதான். அவருடன் இருந்த ஒரு அதிகாரியால் இவ்வளவுதூரம் வாஞ்சையுடன் ஜெ.பியை நினைவுகூற முடிவதே அவரது பண்பைச் சொல்கிறது. இன்றைய அரசியல் கைதுகளையும், அரசியல் கைதிகளையும் நினைத்தால் நாம் எவ்வளவு கீழிறங்கிவிட்டோம் எனத் தெளிவாய்த் தெரியும்.

கிங்மேக்கர் என எல்லோராலும் அறியப்பெற்றவரும், இன்றுவரை தமிழகத்தில் காங்கிரஸும், இதர கட்சியினரும் கொடுக்க விரும்பும் ஆட்சியாக தமிழகத்தை வளர்ச்சிப்பாதையில் செலுத்திய கர்ம வீரர் காமராஜர், அடுத்த கிங்மேக்கரான மூப்பனார் முதல் இன்றைய தங்கபாலு மற்றும் மூப்பனாரின் மகன் ஜி.கே.வாசன்வரை எல்லோரும் நேரு, காந்தி பரம்பரைக்கு கிட்டத்தட்ட அடிமை சாசனம் எழுதிக் கொடுத்ததைப் போல நடந்துகொண்டுள்ளனர்.

அன்று காமராஜர், தகுதி இருந்த எல்லோரையும் நிராகரித்துவிட்டு, நேருவின் மகள் என்ற ஒரே காரணத்துக்காக இந்திராவை பிரதமர் ஆக்கினார். அதன் மூலம் ஒரு கொடுங்கோலாட்சி ஏற்பட்டு இந்தியாவில் ஒரு இருண்ட காலம் ஏற்பட காரணமாயிருந்தார். தனது இறுதிக்காலத்தில் இத்தவறை நினைத்து முகத்தில் அறைந்துகொண்டு அழுதிருக்கிறார்.. தவறு செய்துவிட்டேனே என்று. அந்தக் குற்ற உணர்சியே அவருக்கு எமனாகிவிட்டது.

அதன் நீட்சிதான் இன்று சோனியாவையும் நேரு பரம்பரை என நம்பி இந்தியாவையே சோனியாவின் காலடியில் அடகுவைத்த பெருமை இன்றைய காங்கிரஸ் அடிமைகளையே சாரும்.

காங்கிரஸால் பொதுஜனத்தின் பிரக்ஞையிலிருந்து அகற்றப்பட்ட ஒரு மாமனிதனின் வாழ்க்கையில் போராட்டமான காலத்திய பகுதியைப் படித்ததிலேயே அவர்மீது மதிப்பும், மரியாதையும் வருகிறது. அவரது மக்கள் இயக்கத்தைப் பற்றியும், ஜெ.பியின் முழுமையான வரலாற்றையும் தமிழில் படிக்கக் கிடைத்தால் எவ்வளவு நன்றாய் இருக்கும்?

புத்தகத்தை எழுதிய தேவசகாயம் நிச்சயம் நாட்டிற்காக உழைத்த ஒரு நல்ல மனிதரைப் பற்றிய உண்மையான குறிப்புகளை எழுதிவைத்து விட்டார். நிச்சயம் அடுத்த தலைமுறை வாசிக்கும் என்ற நம்பிக்கையுடனும், வாசிக்க வேண்டும் என்ற ஆதங்கத்துடனும்.. அவருக்கு ஒரு வாழ்த்து

கொஞ்சம்கூட தொய்வின்றி இதை சிறப்பாக மொழிபெயர்த்த ஜெ.ராம்கி அவர்களுக்கும் ஒரு வாழ்த்து..

கிழக்குப் பதிப்பகத்தின் சேவை தொடரட்டும்.


இப்புத்தகத்தை ஆன்லைனில் வாங்க..

Top American graduates heading to India for employment

பாவம், கறவை மாடுகள்

இந்திய உணவுக் கழகக் கிடங்குகளில் வீணாகும் தானியங்களை வறுமைக் கோட்டிற்கு கீழே வாழ்பவர்களுக்கு இலவசமாக அளித்துவிடலாம் என்று நீதிமன்றம் ஆலோசனை வழங்குகிறது. அதற்கு மத்திய அமைச்சர் சரத் பவார் மறுப்புத் தெரிவிக்கிறார். மார்க்ஸிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் தலைவர் யெச்சூரி காரசாரமாகப் பேட்டி கொடுக்கிறார். இதையெல்லாம் பார்க்கும்போது, இதை மனிதர்களுக்குக் கொடுக்காவிட்டாலும் பரவாயில்லை, கொஞ்சம் கறவை மாடுகளுக்காவது கொடுத்துவிடுங்களேன் என்று சொல்லத் தோன்றுகிறது.

ஏனென்றால், வைக்கோல் போன்ற உலர் தீவனங்களில் 40 விழுக்காடும், புல் போன்ற பசுந்தீவன வகைகளில் 36 விழுக்காடும், பிண்ணாக்கு போன்ற தீவன வகைகளில் 57 சதவீத விழுக்காடும் பற்றாக்குறை நிலவுகிறது என்று கால்நடைத் துறை தரும் புள்ளிவிவரங்கள் தெரிவிக்கின்றன.

பஞ்சாப் வேளாண்மைப் பல்கலைக்கழகத்தின் உணவுப் பதப்படுத்தும் தொழில்நுட்பவியல் துறை ஆராய்ச்சியாளர்கள் அண்மையில் ஒரு கருத்தை வெளியிட்டனர். இந்தியாவில் உள்ள கறவை மாடுகளுக்குக் கிடைக்கும் தீவனம் போதுமானதாக இல்லை. மேலும், இவை தரமானதாகவும் இல்லை. ஆகவே, கறவைமாடுகள் குறைவாகப் பால் தருகின்றன என்பதுதான் அந்தக் கருத்து.

இந்தியாவில் பால் உற்பத்தி தற்போது ஆண்டுக்கு 10 கோடி டன்னாக உள்ளது. இந்த அளவினை 2022-ம் ஆண்டில் 17.2 கோடி டன்னாக உயர்த்த வேண்டும் என்று (அதாவது ஆண்டுதோறும் 4 விழுக்காடு வளர்ச்சி) மத்திய அரசு திட்டமிட்டுள்ளது. ஆனால் தீவனம் தொடர்பான எந்தவிதமான அக்கறையும் இல்லாததால், கறவை மாடுகள் பால் குறைவாக கொடுக்கும் நிலைதான் நீடிக்கிறது.

பால் விற்பனையில் கிடைக்கும் பணத்தில் 70 சதவீதம் தீவனத்துக்கே சென்றுவிடுகிறது என்றும் இந்த ஆய்வுகள் கூறுகின்றன. ஆனால், தீவனத்தின் விலையோ அதிகரித்துக்கொண்டே செல்கிறது. அண்மையில் தமிழ்நாடு விவசாயிகள் சங்கத்தினர் ஈரோடு பகுதியில் ஆர்ப்பாட்டம் நடத்தி, தீவனத்தின் விலை உயர்ந்துவிட்டதால், போதுமான தீவனம் வழங்குவதுடன் பால் விலையை உயர்த்தித் தர வேண்டும் என்று போராட்டம் நடத்தினர்.

பால் ஒரு வணிகப் பொருளாக உருமாறும் முன்பு, வயல்களில் அறுவடை செய்தால், அடி காட்டுக்கு, நடு மாட்டுக்கு, நுனி வீட்டுக்கு என்பதாக இருந்தது. அதாவது தானியம் வீட்டுக்கு வரும். வைக்கோல் மாட்டுக்குப் போய், சாணமாக மீண்டும் உரமாகும். அறுப்புக்குப் பிறகு காட்டிலேயே இருக்கும் அடிப்பகுதி அடுத்த சாகுபடிக்கு மடக்கிப்போட்டு உழப்படும். இதனால் விவசாயிக்கு தீவனம் வாங்க வேண்டிய செலவு இல்லை. சாண உரமும் கிடைத்தது. வீட்டுக்குப் பாலும் கிடைத்தது.

பால் எப்போது வணிகப் பொருளாக மாறியதோ அப்போது செலவுகளும் அதிகரிக்கத் தொடங்கிவிட்டன. பணம் செலவிட்டு தீவனம் வாங்க வேண்டிய நிலைமை ஏற்பட்டது. ஆனால் தீவனம் விலை உயர்ந்துவிட்டதோடு, போதுமான அளவு கிடைப்பதும் இல்லை. இதற்கு அரசின் வர்த்தகக் கொள்கைகளும் காரணம்.

எண்ணெய் எடுக்கப்பட்ட பிண்ணாக்கில் 30 விழுக்காடு புரதம் இருக்கிறது. பசுக்களுக்கு இது போதுமானது. ஆனால், மத்திய அரசு எண்ணெய் பிழியப்பட்ட பிண்ணாக்கு ஏற்றுமதிக்கு 7 சதவீதம் ஊக்கத்தொகை கொடுத்து ஊக்குவிக்கிறது. 2009-ம் ஆண்டில் ஏறக்குறைய 5,000 கோடிக்கு பிண்ணாக்கு ஏற்றுமதி நடந்துள்ளது. பிறகு மாடுகளுக்கு பிண்ணாக்கு எப்படி கிடைக்கும்?

மாட்டுக்கு ஏற்ற உணவுதான் தவிடு. ஆனால், தவிட்டு எண்ணெய்க்காக அரிசி ஆலைகளிலிருந்து நேரடியாக எண்ணெய் பிழிவுக் கூடங்களுக்குக் கொண்டுசெல்லப்படுகின்றன தவிடு மூட்டைகள். தவிட்டு எண்ணெய்க்கு மேற்கு வங்கம், சீனா, இந்திய தொழிற்சாலைகளில் வரவேற்பு அதிகம். ஆகவே, தவிடும் கிடைப்பதில்லை.

வைக்கோலை ஓர் இடத்திலிருந்து இன்னோர் இடத்துக்கு ஏற்றிச் செல்வதற்கான கூலியே இதன் விலையை உயர்த்திவிடுகிறது. ஒரு லாரியில் 4 டன்னுக்கு மேலாக ஏற்ற முடிவதில்லை. இதை தொழில்நுட்பத் திறனுடன் செங்கல்போன்ற வில்லைகளாக அழுத்தி ஏற்றினால் 10 டன் வரை லாரியில் ஏற்ற முடியும். ஆனால், இதெல்லாம் கட்டுப்படியாகவில்லை.

ஒவ்வொரு மாநில அரசும் பசுக்களின் தீவனத்துக்கான தனி நிதிஒதுக்கீடு செய்து, இதில் அக்கறை காட்ட வேண்டிய சூழ்நிலை உருவாகியுள்ளது. கறவை மாடுகளுக்குப் போதுமான தீவனம் கிடைக்கிறதா என்பதை அறியவும், அதற்கு எந்தச் சத்து குறைவாக இருக்கிறது என்பதைக் கண்டறிந்து அதற்கேற்ப தீவனத்தைப் பரிந்துரை செய்யவும் பால்வளத் துறையில் ஊட்டச்சத்து அலுவலர்கள் இல்லை.

தமிழ்நாட்டில் ஆவின் நிறுவனம், தனது உறுப்பினர்களுக்காக தீவன உற்பத்தியைச் செய்கிறது என்றாலும் அது போதுமானதாக இல்லை. சுமார் 8000-க்கும் மேற்பட்ட கூட்டுறவு பால் சங்கங்கள் இருக்கின்றன. அதன் தேவைக்கும், தீவன உற்பத்திக்கும் பெரும் இடைவெளி தமிழ்நாட்டிலும் இருக்கவே செய்கிறது. தமிழ்நாட்டில் கூட்டுறவுப் பால் உற்பத்திச் சங்கங்கள் மூலமாக நாளொன்றுக்கு 22.5 லட்சம் லிட்டர் பால் கிடைக்கிறது. இதுவே நல்ல தீவனம் கிடைக்கச் செய்தால், இதே எண்ணிக்கை கறவை மாடுகளிடம் இன்னும் கூடுதலாக பால் கிடைக்கும்.

இந்தியாவில் பால் தேவைக்கும் உற்பத்திக்குமான இடைவெளி அதிகரித்துக்கொண்டே செல்கிறது. தீவனப் பற்றாக்குறையைப் போக்கி, குறைந்த விலையில் தீவனம் கிடைக்கச் செய்தால், இந்தப் பற்றாக்குறையைப் போக்குவதுடன் அதிகமாகவே பால் உற்பத்தி பெருகிட வழியுண்டு. விவசாயிகளுக்கும் பலன் கிடைக்கும். ஆனால், அரசு இந்தப் பற்றாக்குறையை ஈடுசெய்ய 30 ஆயிரம் டன் பால் பவுடரை சுங்கவரி விலக்கு அளித்து இறக்குமதி செய்கிறது. அதேநேரத்தில், பிண்ணாக்குக்கு ஊக்கத்தொகை அளிப்பதோடு, எருமை மாட்டிறைச்சி ஏற்றுமதிக்கும் 4 விழுக்காடு ஊக்கத்தொகை தருகிறது.

என்னத்த சொல்ல! "மாட்டைக் கடிச்சி மனுஷனையும் கடித்த கதை' என்கிற பழமொழியைக் கொஞ்சம் மாற்றிப் போடத்தான் வேண்டியிருக்கிறது.

தமிழ் பேசுகிறவன் தமிழன்!!!!

உலகத் தமிழ்ச் செம்மொழி மாநாட்டில் நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானங்களின் மீது மேற்கொள்ள வேண்டிய நடவடிக்கைகள் குறித்து விவாதித்த அமைச்சரவைக் கூட்டத்தில், வெளிநாடு வாழ் தமிழர்களின் நலன் காக்க ஒரு துறையை ஏற்படுத்த வேண்டும் என்ற கருத்தும் முன்வைக்கப்பட்டுள்ளது என்பது மகிழ்ச்சி தரும் செய்தியாக இருக்கிறது.
மாநாட்டில்கூட, கடல் கடந்து வாழும் தமிழர்கள் பற்றிய கலந்துரையரங்கம் நடைபெற்றது. அதில் பங்கு கொண்டு பேசியவர்கள் வெளிநாடு வாழ் தமிழர்கள் எதிர்கொள்ளும் பிரச்னை, அடையாளச் சிக்கல், தமிழ் கற்பதில் அடையும் இடையூறுகள் என்று பல்வேறு விஷயங்களைக் குறிப்பிட்டனர். இதே பொருண்மையில் ஆய்வரங்கமும் நடைபெற்றது. அதன் தொடர்ச்சியாக தற்போது அமைச்சரவைக் கூட்டத்திலும் வெளிநாடு வாழ் தமிழர்களின் நலனுக்காக ஒரு தனித் துறையை தமிழக அரசு உருவாக்க வேண்டும் என்ற கருத்து எழுந்திருக்கிறது. இது பாராட்டுக்குரிய, வரவேற்கத்தக்கது.
ஏற்கெனவே, கேரளத்தவர் நலன் காக்கும் துறை, கேரள மாநிலத்தில் இருக்கிறது என்றும், அதன் அடிப்படையில் தமிழர் நலன் காக்கும் துறையை அமைக்கலாம் என்றும் விவாதிக்கப்பட்டுள்ளதாகத் தெரிகிறது.
இந்த விஷயத்தில் கேரள மாநிலத்தை நாம் கடைப்பிடிக்க வேண்டுமா என்பதை சற்று சிந்திக்க வேண்டும். அவர்களைப் போலவே நாம் சிந்திப்போமேயானால், இந்தியக் குடிமகன்களாக இருக்கும் தமிழர்கள் என்கிற அடையாளச் சிக்கலுக்குள் மாட்டிக் கொண்டு, மற்ற தமிழர்களுக்கு உதவ முடியாத நிலையை நாமே உருவாக்கிக் கொள்வதாக ஆகிவிடும்.
தமிழ்நாட்டைப் பொறுத்தவரை இலங்கைத் தமிழர் நலனையும் கருத்தில் கொள்ளாமல் வெளிநாடு வாழ் தமிழர்கள் என்று தனியாகப் பிரித்து, பிளவுபடுத்திப் பார்க்க முடியாது என்கிற நிலைமை உள்ளதைக் கருத்தில்கொள்ளும்போது, இந்தியக் குடிமகனாகிய தமிழன் என்கிற நிபந்தனை சரிப்பட்டுவரும் என்று தோன்றவில்லை.
வெளிநாடுகளில் வாழும் இந்தியக் குடிமகன் அல்லாத தமிழர்களுக்காக ராஜீய ரீதியிலான நடவடிக்கைகள் மேற்கொள்வதில் இந்திய அரசுக்கு சிக்கல்கள் எழும் என்பது உண்மையாக இருக்கலாம். ஆனால், தமிழக அரசு, தான் ஏற்படுத்தவுள்ள வெளிநாடு வாழ் தமிழர் நலன் காக்கும் துறைக்கு, இந்தியக் குடியுரிமை என்ற நிபந்தனைகள் தேவையற்றது என்பது மட்டுமல்ல, அத்தகைய நிபந்தனை தமிழர் நலனுக்கே எதிராகவும் மாறிவிடும் ஆபத்து உள்ளதையும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.
இலங்கைப் பிரச்னையில் புலம் பெயர்ந்த தமிழர்கள் பல லட்சம் பேர் உள்ளனர். உலகம் முழுவதும் பல நாடுகளிலும் தஞ்சமடைந்து வாழ்கின்றனர். தமிழகத்துக்கு அகதிகளாக வந்து, 115 முகாம்களில் 73,572 பேரும், பெயர் பதிவு செய்துகொண்டு முகாமுக்கு வெளியே 30,000 பேரும் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கின்றனர். இந்தியாவில் அகதிகளாக உள்ள இலங்கைத் தமிழர்களுக்கு இந்தியக் குடியுரிமை பெற்றுத் தரப்படும் என்று, காஞ்சிபுரத்தில் நடைபெற்ற அண்ணா நூற்றாண்டு நிறைவு விழாவில் தமிழக முதல்வர் கருணாநிதி தெரிவித்திருந்தார். ஆனால் இதுவரை அந்தக் கோரிக்கைக்கு மத்திய அரசு எத்தகைய முடிவை எடுத்துள்ளது என்பது தெரியவில்லை.
மேலும், தமிழகத் தமிழர்களும்கூட, வெளிநாட்டில் வேலை கிடைத்துச் சென்ற பின்னர் பல்வேறு காரணங்களுக்காக அந்நாட்டின் குடிமகன்களாக மாற வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது என்பதையும், ஆகவே அவர்கள் தற்போது இந்திய குடிமகன்களாக இல்லாமல் வெளிநாடு வாழ் தமிழர்களாகவே இருக்கிறார்கள் என்பதையும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. இந்தியக் குடிமகன் இல்லை என்பதாலேயே அவர்களைத் தமிழர்கள் அல்லர் என்று சொல்லிவிட முடியுமா? உதாரணமாக, அண்மையில் நோபல் பரிசு பெற்ற வெங்கட்ராமன் ராமகிருஷ்ணனை, அவர் தான் சிதம்பரத்தில் 3 வயது வரைதான் வாழ்ந்தேன் என்று கூறினாலும்கூட, நாம் தமிழராகத்தானே பார்க்கிறோம். அவரை இந்தியராகக் கருதி "பத்மவிபூஷண்' விருது வழங்கப்படுகிறது. தமிழராகக் கருதி தமிழ்நாட்டுக்கு அழைத்து பாராட்டுகள் அளிக்கப்படுகிறது.
இதேபோன்றுதான், எந்த நாட்டில் வாழ்கின்ற, எத்தகைய தமிழராக இருந்தாலும், அவர் எந்த நாட்டின் குடியுரிமை பெற்ற தமிழராக இருந்தாலும், தமிழர் என்கிற அடையாளம் உள்ளவரை அவர் நலனில் தமிழகமும் அக்கறை காட்டும் என்கின்ற விதமாக, தற்போது ஆலோசிக்கப்படும் வெளிநாடு வாழ் தமிழர் நலத் துறை அமைய வேண்டும்.
அவர்கள் இந்தியக் குடிமகன் இல்லை என்றாலும்கூட, தமிழர் என்ற முறையில் உதவிக் கரம் நீட்ட தமிழக அரசுக்கு உரிமை உள்ளது. இந்திய அரசின் ராஜீய உறவுகள் வேறு, தமிழக அரசின் தமிழர் நலன் காக்கும் துறை வேறு என்பதைப் புரிந்துகொண்டால் இதில் யாருக்கும் கருத்து வேறுபாடு ஏற்படாது. ஒருமுறை, கர்நாடகத்தில் தமிழர் மீதான தாக்குதல் நடந்துகொண்டிருந்தபோது, தமிழக முதல்வர் கருணாநிதியிடம் ஒரு கேள்வி கேட்கப்பட்டது. "நடிகர் ரஜினிகாந்த் தமிழரா?' இக்கேள்விக்கு முதல்வர் அளித்த பதில்: "தமிழ் பேசுகிறவர் தமிழர்!'

ஏட்டுச் சுரைக்காய் கறிக்கு உதவா

ஏட்டுச் சுரைக்காய் கறிக்கு உதவாது' என்று கிராமங்களில் பழமொழி சொல்வார்கள். அந்தச் சொலவடை எதற்குப் பொருந்துமோ இல்லையோ, நமது மத்திய ஆட்சியாளர்களுக்குப் பொருந்தும். பல பொருளாதார மேதைகள் (பேராசிரியர்கள்?) நம்முடைய தேசத்தின் நிதி நிலைமையைக் கண்காணிப்பதாலோ என்னவோ, பல அடிப்படை நடைமுறை உண்மைகளையும் தேவைகளையும் தெரிந்து கொள்ளாமல் தொடர்ந்து தவறான முடிவுகளை மட்டுமே எடுக்கிறார்கள் என்று தோன்றுகிறது.
சர்வதேசச் சந்தையில் கச்சா எண்ணெய் விலை கட்டுக்கடங்காமல் அதிகரித்தது என்பதைக் காரணம் காட்டிக் கடந்த ஆண்டு பெட்ரோல், டீசல் விலையைக் கணக்கு வழக்கில்லாமல் உயர்த்தியவர்கள், சர்வதேசச் சந்தையில் கச்சா எண்ணெய் விலை சரிந்து ஏறத்தாழ பழைய நிலைமைக்கு வந்தபோது, அதே அளவுக்கு விலையைக் குறைத்தார்களா என்றால் இல்லை. ஏதோ பெயருக்குக் குறைத்தார்கள். அதிக லாபத்தை நமது எண்ணெய் விற்பனை நிறுவனங்கள் அள்ளிக் குவித்தன.
இப்போது சர்வதேசச் சந்தையைக் காரணம் காட்டி மீண்டும் ஒரு முறை பெட்ரோல், டீசல், மண்ணெண்ணெய் மற்றும் சமையல் எரிவாயுவின் விலையைக் கணிசமாக உயர்த்தியிருக்கிறது மத்திய அரசு. இது போதாது என்று, பெட்ரோல் விலை மீது இருந்த கட்டுப்பாடுகளை முற்றிலுமாக அகற்றி, இனி விலை நிர்ணயம் சர்வதேசச் சந்தையையும், எண்ணெய் விற்பனை நிறுவனங்களையும் சார்ந்து இருக்கும் என்று தீர்மானித்திருக்கிறது.
மேலெழுந்தவாரியாகப் பார்த்தால், இதில் தவறில்லாததுபோலத் தோன்றும். அரசு நிறுவனங்கள் நஷ்டத்தில் இயங்குவதால் மக்களின் வரிப்பணம்தானே வீணாகிறது என்கிற போலி வாதம் முன் வைக்கப்பட்டு ஏதோ புத்திசாலித்தனமாக நிதி நிர்வாகம் நடத்தப்படுவது போன்ற ஒரு மாயத் தோற்றத்தை ஏற்படுத்த முயற்சிக்கிறது மத்திய அரசு. உண்மை நிலை அதற்கு நேர் எதிரானது.
பெட்ரோலியப் பொருள்களின் உள்நாட்டு விற்பனை விலை கட்டுப்படுத்தப்பட்டு, சர்வதேசச் சந்தையில் விலை உயரும்போது, பெட்ரோலிய விற்பனை நிலையங்கள் நஷ்டமடைகின்றன என்பதுதான் அரசு முன்வைக்கும் வாதம். ஆனால், இந்த விலையேற்றத்தால் இந்த நிறுவனங்களின் ஒட்டுமொத்த லாபம் பாதிக்கப்பட்டு அவை நஷ்டத்தில் மூழ்குகிறதா என்றால் இல்லை.
பெட்ரோல், டீசல், மண்ணெண்ணெய், சமையல் எரிவாயு போன்ற பொருள்கள் மட்டும்தான் கட்டுப்படுத்தப்பட்ட விலையில் விற்கப்படுகின்றன. இந்த நிறுவனங்களின் என்ஜின் எண்ணெய் போன்ற ஏனைய பொருள்களுக்கு எந்தவித விலைக் கட்டுப்பாடுகளும் கிடையாது. ஆகவே, அவற்றிலிருந்து கிடைக்கும் அதீத லாபம், ஏனைய விலை கட்டுப்படுத்தப்பட்ட பெட்ரோலியப் பொருள்களின் விலை வித்தியாசத்தால் ஏற்படும் நஷ்டத்தை ஓரளவு சரிகட்டி விடுகின்றன. லாபத்தில் சிறிது நஷ்டம் ஏற்படுமே தவிர, நிறுவனமே நஷ்டத்தில் தள்ளப்பட்டுவிடும் அபாயம் கிடையாது என்பதை கடந்த நாற்பது ஆண்டு கால அனுபவம் உறுதி செய்கிறது.
பிறகு ஏன் இந்த திடீர் விலை உயர்வு? இப்படி ஒரு முடிவை நமது மத்திய அரசு எடுக்க வேண்டிய அவசியம்தான் என்ன? இருக்கிறது. பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன்புவரை, பெட்ரோலியப் பொருள்களின் தயாரிப்பு மற்றும் விற்பனையில் அரசு நிறுவனங்களான இந்தியன் ஆயில், ஹிந்துஸ்தான் பெட்ரோலியம், பாரத் பெட்ரோலியம் கம்பெனி, இந்தோ பர்மா பெட்ரோலியம் கம்பெனி ஆகியவை மட்டுமே அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தன. அப்போது, சர்வதேசக் கச்சா எண்ணெய் விலை உயர்வால் ஏற்படும் நஷ்டத்தையோ, லாபத்தில் குறைவு ஏற்பட்டாலோ, பணக்காரர்கள் மீது சுமத்தப்படும் வரிகள் மூலம் ஈடுகட்ட முடிந்தது.
மேலும், அரசுத்துறை பெட்ரோலிய நிறுவனங்கள், என்ஜின் எண்ணெய் போன்ற ஏனைய பொருள்களின் விற்பனையில் கிடைக்கும் லாபத்தால் தங்கள் நஷ்டத்தை ஈடுகட்டி வந்தன. இப்போது, ரிலையன்ஸ், எஸ்ஸôர் போன்ற தனியார் நிறுவனங்கள் பெட்ரோலிய விநியோகத்திலும், எண்ணெய் சுத்திகரிப்பிலும் அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். இவர்களுக்குத் தங்களது நஷ்டத்தை ஈடுகட்ட, அல்ல அல்ல, லாபத்தில் ஏற்படும் குறைவை சரிகட்ட அரசு உதவாமல் இருந்தால் தகுமா? இந்தத் தனியார் நிறுவனங்கள் தங்களது லாபம் குறைந்தால் அதை நஷ்டம் என்று கூறிக் கூக்குரலிடுவார்கள் என்றுகூடத் தெரியாத, அல்லது தெரிந்தும் தெரியாதவர்கள் போல நடிப்பவர்கள் நமது இன்றைய ஆட்சியாளர்கள் என்றுதான் கூறத் தோன்றுகிறது.
ஒருபுறம், கணக்கு வழக்கில்லாமல் தனியார் வாகன உற்பத்தி நிறுவனங்களை எந்தக் கட்டுப்பாடும் இல்லாமல் நாளுக்கொரு மாடல் பொழுதுக்கொரு புதிய ரக வாகனம் என்று தயாரித்து விற்பனை செய்ய அனுமதிக்கிறது அரசு. அந்த நிறுவனங்களின் விற்பனையை உறுதிப்படுத்த வங்கிகளைக் கடனை வாரி வழங்கச் செய்து, மத்தியதரக் குடும்பங்களைக் கடனாளியாக்கித் தவிக்க வைக்கிறது.
இன்னொரு புறம், பெட்ரோல், டீசல், மண்ணெண்ணெய், சமையல் எரிவாயு என்று எதையும் விட்டு வைக்காமல் விலையை அதிகரித்த வண்ணம் இருக்கிறது. பொதுப் போக்குவரத்தையாவது அதிகரித்துக் குறைந்த கட்டணத்தில் பஸ்களும், மெட்ரோ ரயில்களும் இயக்கப்படுகின்றனவா என்றால் கிடையாது. வாங்கும் சம்பளத்தின் கணிசமான பகுதியை வாகன கடனுக்கான தவணைத் தொகையையும், வட்டியையும் அடைப்பது போதாது என்று பெட்ரோலுக்கும், டீசலுக்கும் செலவு செய்து விட்டு, வயிற்றில் ஈரத் துண்டைப் போட்டுக் கொண்டு காலம் கழிக்க வேண்டிய கதிக்கு நடுத்தர வகுப்பு இந்தியனைத் தள்ளியிருக்கிறார்களே, இதுதான் இவர்கள் படித்த பொருளாதாரம் முன் வைக்கும் தீர்வா?
தனியார் நிறுவனங்களின் லாபம் குறைந்துவிடாமல் பாதுகாக்கப் பொதுமக்கள் தலையில் பாரத்தை சுமக்க வைப்பது என்ன புத்திசாலித்தனம்? இதனால் ஏற்பட இருக்கும் தொடர் விளைவான விலைவாசி உயர்வு, சராசரி இந்தியரின் வாழ்க்கையை மேலும் கடினமாக்கப் போகிறதே, அதைப் பற்றி அரசின் பொருளாதார மேதைகளுக்குக் கவலையே கிடையாதா?
என்ன அரசோ? என்ன ஆட்சியோ? என்ன நிர்வாகமோ? கோபம் வருகிறது...!

Cobalt -60 Irradiated capital

For more than 20 days, when the Atomic Energy Regulatory Board, Delhi Police and various agencies were hunting high and low for the ''missing'' Cobalt-60 pencils, the radioactive sources were lying inside a safe vault at the Narora atomic power complex in Bulandshahr.

The 12 pencils were part of the scrap that had been recovered from Mayapuri after a scrap dealer and his workers came down with radiation sickness. The heavy lead casing that had been cut open and its components were collected by a team of specialists and carted off to the Narora power plant. Perhaps because the exposed scrap was intensely radioactive, it was not closely examined even as investigators scoured the Mayapuri scrap bazaar for the missing parts and sounded alerts to check whether the potentially lethal waste had surfaced outside Delhi. By then the authorities had figured out the gamma ray machine contained 16 pencils, each comprising four slugs.

The panic levels in the government mounted as the pencils remained untraced. ''It was like 10 gunmen entering the country and four remaining unaccounted for,'' said a source. With no trace of the Cobalt 60 devices, investigators retraced their steps, checking evidence all the way, till they reached the radioactive scrap lying at Narora.

With Prime Minister Manmohan Singh himself concerned over the accident, it was only at around 6pm on Thursday — a day before the government was to make a statement in Lok Sabha — that AERB sounded the all clear. Investigators told the government that all 16 pencils had been accounted for and they were out of harm's way at the atomic power plant.

The investigations have proved to be an eye-opener for the government and though the official statement in the House was not too critical of Delhi University, it is apparent that the varsity was shockingly negligent. It made no effort to check its radioactive devices or records and it was the questioning of the scrap dealer that revealed the source to be DU.

This led the police to knock urgently at the doors of DU and revealed the missing gamma irradiator in the chemistry department. Armed with its type and make, the government approached the Canadian firm that manufactured the device and soon came to know that five such machines had been supplied. It was only after the police came calling did DU authorities own up that the machine had been lying in disuse and was disposed of as scrap.

Courtesy: Times of India


AERB sounded the all clear, but from where they traced the Cobalt sources is not revealed, so there would be a possibility of many innocents was irradiated to this lethal Cobalt radiation. Still now, AERB not opened their mouth about the source strength of the each Co-60 pencil they recovered.

The Vice Chancellor of Delhi University explained as follows
“It was calculated that it had outlived its radioactive time... because it comes to half in every five years,” Mr. Pental explained.

What my question how a professor can miscalculate the source strength, as per radioactive Disposal norms by AERB, it should be properly disposed irrespective of its Radio Activity strength. The isotopes strength of these kinds of irradiators is in order of kilo Curies. The half life period for Cobalt 60 is 5.23 years. Now source strength will be atleast few curies.
These professors who approved to scrap the irradiator should be sacked immediately; still there is no action on them. Because of these 2 people died, 5 peoples hospitalized and God only knows how many public got exposed to this lethal radiation.

Gammacell 220 Research Irradiator

Sample chamber size: 5.5 in. diameter x 8 in. high with access during irradiation.

The safe design and operation of the Gammacell 220 Excel has made it the unit of choice for high dose rate radiation studies. It has a broad range of applications from plant mutation to space stimulation. Samples can be accessed during the irradiation process, making this a unique feature of this irradiator.
Dose rate at 0.3 kGy/h
Sample size: 5 1/2 in. diameter x 8 in.